De hunkering naar de bal

5 februari 2021 14:30

Voor eenieder, maar speciaal voor hen die al dan niet bewust afzien van social media platvormen als Facebook of Instagram, dit kostelijke artikel dat we aantroffen op de facebookpagina van Baarlo 5. Met humor en enig cynisme typeert het treffend het onderbuikgevoel van velen over het voetballoze tijdperk als gevolg van de coronabeperkingen. Echt de moeite waard om te lezen. Hulde aan de auteur!

Het duurt nu al 16 weken. 16 weken sinds het stilleggen van ‘s werelds mooiste activiteit: amateurvoetbal. Al 16 weken lang moeten we op zondagochtend verplicht uitslapen. Al 16 weken moeten we de heerlijke zaag van onze laatste man missen. Al 16 weken lang hunkeren we, ondanks dat we er vaak ruzie mee hadden, naar de bal.

 

Het voelt als een incompleet weekend. Zo’n weekend zonder een balletje trappen met je ploegmaten. Zonder ruzie met je tegenstander. Zonder felle discussie met de scheidsrechter na een discutabele beslissing. Ondanks dat het vaak veel te vroeg was en de meesten nog moesten bijkomen van de nacht ervoor, kwam je vrijwillig op zondagochtend je bed uitgerold voor deze momenten. Voor velen onbegrijpelijk, voor de amateurvoetballer was het de strijd meer dan waard.

 

Een van de mooiste momenten was wanneer je het gezicht van die ene ploegmakker zag van wie je wist dat hij het de nacht ervoor veel te bont had gemaakt, omdat hij om 4 uur ‘s nachts nog met zn dronken kop te zien was op snapchat. 6 uur later moest hij dan door een erehaag van teamgenoten, allemaal benieuwd hoe het slachtoffer eraan toe was. Het gezicht sprak meestal boekdelen.

 

Ik mis ook dat goudgele sapje dat we na de wedstrijd samen konden drinken. Winst of verlies, het maakte op dat moment geen reet meer uit. Plezier is op ons niveau het belangrijkste. Ondanks dat prestaties hier aan bij moeten dragen, krijg je een voetbalteam niet snel klein. De saamhorigheid en verbondenheid zijn de aspecten die vandaag de dag nog het meest gemist worden.

 

Onze blik is gericht op de toekomst en menig kelderklasser vraagt zich af: wanneer mogen we weer? Wanneer mogen we weer de wei in? Wanneer mogen we weer op afgetrapte veldjes elkaars schenen aan gort schoppen? Wanneer mogen we weer juichen na een goal? Of stikken van het lachen na een grote misser of blunder?

 

Een ding is zeker: Wanneer de dag komt dat het allemaal weer mogelijk is, zullen de meesten onder ons tegen die tijd met een paar kilootjes meer naar lucht happen en hier en daar een spier verrekken, om uiteindelijk het leed van de wedstijd weg te drinken met zijn (of haar) teamgenoten. Dat is de charme van amateurvoetbal. Dat is uiteindelijk waar we het allemaal voor doen.

 

Tot die tijd blijven we hunkeren. Hunkeren naar de ⚽.